Συνεπώς, η χορήγηση άδειας διδασκαλίας που συνεπάγεται το δίπλωμα αυτό δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο ‘γνωρίζω’ και ‘διδάσκω’ ένα αντικείμενο, αφού το τελευταίο εκ των δύο απαιτεί σύνθετες ικανότητες και εξειδικευμένη γνώση.
Όπως τονίζει η Πανελλήνια Ένωση Καθηγητών Αγγλικής της Δημόσιας Εκπαίδευσης (ΠΕΚΑΔΕ) σε έγγραφό της στο διαδίκτυο:
“… η επάρκεια γλωσσομάθειας δεν συνεπάγεται και επάρκεια διδακτικής ικανότητας. Τα αποδεικτικά στοιχεία επαρκούς γλωσσομάθειας σε οποιαδήποτε γλώσσα, δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως αποδεικτικά στοιχεία ικανότητας διδασκαλίας της γλώσσας αυτής. Ο θεσμός της επάρκειας τέθηκε σε εφαρμογή τη δεκαετία του 1940 (20/10/1940) καθώς οι ανάγκες της Ελληνικής κοινωνίας για ξενόγλωσση εκπαίδευση και οι τότε συνθήκες της εκπαιδευτικής κοινότητας στη χώρα μας επέβαλαν τη θεσμοθέτηση ελαστικότερων κριτηρίων καθορισμού της διδακτικής ικανότητας ξένων γλωσσών. Θεωρούμε ότι ο θεσμός της επάρκειας, ο οποίος κρίθηκε σωστός και αναγκαίος για την εποχή εκείνη και ο οποίος – με ελάχιστες τροποποιήσεις – ισχύει έως σήμερα πρέπει να αναθεωρηθεί για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των σύγχρονων Ευρωπαίων πολιτών.”
(Μπορείτε να διαβάσετε όλο το έγγραφο στη διεύθυνση www.pekade.gr/pdf/eparkeia.pdf)
Η ευθύνη, λοιπόν, που έχει κάθε γονέας είναι να κάνει πολύ προσεκτικές επιλογές, αφού πρώτα βεβαιώνεται για τα προσόντα εκείνου που συμμετέχει στη μόρφωση του παιδιού του.
