Ας βοηθήσουμε το Παιδί να είναι εντάξει στις τυπικές του υποχρεώσεις κι ας ασχοληθούμε μαζί του. Θέλει κόπο… Και δεν έχει σχέση με τα μέσα στα οποία καταφεύγουν ολοένα και περισσότεροι γονείς: μαθήματα μουσικής, ποδοσφαίρου, ζωγραφικής, σκακιού κι ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς…Ας του μάθουμε για τη φύση και το σύμπαν κοιτάζοντας από το ταπεινό χορτάρι, μέχρι τον έναστρο ουρανό.
Ας φροντίσουμε κι εμείς να μάθουμε πράγματα για να τους τα μεταδώσουμε.
Ας του μάθουμε πως τα χέρια δεν είναι μόνο για να κρατάνε το μολύβι. Μπορούν να φυτεύουν, να πλάθουν, να χαϊδεύουν, να δημιουργούν…
Ας του μάθουμε να μην παίρνει τίποτε σαν δεδομένο. Και το παράδειγμα θα του το δώσουμε εμείς, για να μην πνίξουμε τη φαντασία του.
Ας απαντήσουμε στα γιατί, χωρίς να αλλάξουμε συζήτηση.
Ας συμφιλιωθούμε με τον αντιφατικό κόσμο που ζούμε, χωρίς όμως να δηλώνουμε και παραίτηση από τη διάθεση μας για αλλαγή.
Η δύσκολη καμπή, μπορεί να γίνει ένας δρόμος γνώσης και για μας τους ίδιους. Μη μου πείτε πως κι εμείς δεν έχουμε σιγά-σιγά βυθιστεί σε όλα εκείνα που δηλώναμε πως δεν θα κάνουμε ποτέ; Το Παιδί δεν ήρθε στον κόσμο για να διορθώσει τις δικές μας αδυναμίες, τα δικά μας λάθη. Δεν ήρθε για να πραγματοποιήσει τα όνειρα που εμείς χάσαμε στο δρόμο. Ήρθε για να φτιάξει τα δικά του όνειρα. Να παλέψει με τις δικές του δυνάμεις για να μη χαθούν. Εμείς έχουμε το μέγιστο καθήκον να μην το αφήσουμε ανάπηρο απέναντι σε όλα αυτά.
