Αποσπάσματα:
Το κείμενο που ακολουθεί το δανείστηκα από έναν αγαπημένο συνάδελφο και φίλο, που κλήθηκε πριν λίγες μέρες να εκφωνήσει μια ομιλία στην τελετή αποφοίτησης του Λυκείου στο οποίο φοιτούσε η κόρη του. Διαβάζοντάς το, συνειδητοποίησα ότι στην εποχή του γκρίζου, της αβεβαιότητας και της ανατροπής του οικείου, οι προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων εξακολουθούν να εξελίσσονται, κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν, τα παιδιά συνεχίζουν να μεγαλώνουν και ν’ απλώνουν αμήχανα το βήμα σ’ έναν κόσμο απρόβλεπτο κι εχθρικό. Εμείς νοιώθω πως οφείλουμε να τα “ξεπροβοδίζουμε” όπως ακριβώς ο συγγραφέας της ομιλίας: με τη γλώσσα της αλήθειας, με ματιά κοφτερή που δε χαρίζεται, με λόγο λιτό και συναίσθημα βαθύ, χωρίς μελό, με ύφος που διεκδικεί τη φρεσκάδα της εφηβείας. Καλύπτουμε ίσως έτσι και δικές μας ανάγκες, να ξαναγίνουμε ή να παραμείνουμε παιδιά, να ξαναδούμε πίσω και μέσα μας, να ισορροπήσουμε απέναντι στα πραγματικά ερωτήματα – για όλους.
————————-
Τώρα όμως σκέψου τι πρέπει επίσης να κάνεις ώστε να μην γίνεις μέρος από τις αμείλικτες στατιστικές που λένε για σένα ότι στα 35 σου είναι πολύ πιθανόν κατά :
1. 20% να είσαι εθισμένη σε κάτι
2. 90% να είσαι φτωχή, όχι γιατί δε θα δουλεύεις, αλλά γιατί δε θα σου επιτρέπει το σύστημα να πλουτίσεις,
3. 5% να είσαι πλούσια γιατί θα είσαι αδίστακτη με τους ανθρώπους και τους θεσμούς
4. 100% απογοητευμένη ερωτικά γιατί σύντομα θα ανακαλύψεις ότι κανένας έρωτας δε διαρκεί για πάντα,
5. 40%-60% διαζευγμένη με ή χωρίς παιδί γιατί δεν σου μάθαμε ότι πρέπει να δίνεις χωρίς να ζητάς,
6. 90% να είσαι ρατσίστρια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να είσαι μορφωμένη μεν αλλά κοινωνικά αμόρφωτη, να είσαι αδιάφορη για τους γύρω σου και για το περιβάλλον, χωρίς κριτήρια και δική σου γνώμη.
Αν γίνεις μέρος της παραπάνω στατιστικής δεν είναι προσωπική σου αποτυχία, ούτε θα φταις εσύ… μαζί με σένα θα έχουμε αποτύχει εμείς σαν γονείς σου και οι δάσκαλοί σου που δεν σε θωρακίσαμε για τον πραγματικό κόσμο! Η εποχή δεν βοηθά να ακολουθήσεις ή να σηκώσεις σημαίες! Οι δικές μου, μία-μία στην πορεία των χρόνων έχασαν την λάμψη τους…
————————-
Δεν ξέρω πόσο αισιόδοξος μπορώ να είμαι για αυτό τον κόσμο που καλείσαι να ζήσεις και να αντιμετωπίσεις! Μετά από την πρώτη κρυάδα που θα πάρεις «σε πραγματικές συνθήκες», το παραπάνω ερώτημα που σου έθεσα και θα πρέπει να απαντήσεις, θα γίνει πιο σύνθετο για σένα, και για τον καθένα σ’ αυτή την αίθουσα:
“Τι πρέπει να κάνω για να ζήσω με νόημα και να επιβιώσω με αξιοπρέπεια;”
Αν καταφέρεις να δώσεις νόημα στη ζωή σου και να τη ζήσεις με αξιοπρέπεια θα είναι η απόλυτη επιτυχία, άσχετα με το τι θα κάνεις. Σήμερα κάποιοι μιλάνε για re-start! Εγώ πιστεύω βαθιά ότι χρειαζόμαστε ένα format! Εσύ είσαι μία από αυτούς που θα πιέσουν το κουμπί!
Περιμένω από σένα να αντισταθείς και να έρθεις σε ρήξη με ότι σε πιέζει, σε μειώνει και σε απαξιώνει! Εγώ και η μαμά θα είμαστε δίπλα σου με μια μεγάλη αγκαλιά για να μαζεύεις δυνάμεις ……… το ίδιο θα είναι και οι δάσκαλοί σου, που τόσο συχνά τον τελευταίο καιρό μου έλεγες ότι σου στάθηκαν και σε ενέπνευσαν!
